Το δέντρο που ήθελε να γίνει άνθρωπος…

Ένα παραμύθι γραμμένο απο παιδιά…

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα δέντρο που η μεγάλη του επιθυμία ήταν να γίνει άνθρωπος.

Δεν γινότανε όμως. Μόνο μια μάγισσα μπορούσε να φτιάξει ένα μαγικό φίλτρο για να κάνει πραγματικότητα την επιθυμία του. 

Αλλά, αυτόν τον καιρό, η μάγισσα, είχε πολύ δουλειά και συνέχεια έλεγε ότι δεν προλάβαινε ούτε καν να το ακούσει. 

Μετά από πολύ καιρό η μάγισσα βρήκε τον χρόνο να ασχοληθεί μαζί του. 

–          Πες μου τι θέλεις από μένα, είπε. 

Το δεντράκι τη ρώτησε αν μπορεί να του φτιάξει ένα μαγικό φίλτρο ώστε πίνοντας το να γίνει άνθρωπος. 

–          Θα προσπαθήσω…, είπε η μάγισσα… 

–          Ευχαριστώ μαγισσούλα, την ευχαρίστησε το δέντρο. 

–          …αλλά θα μου υποσχεθείς ότι δεν θα μου ζητάς διάφορα πράγματα και θα με ζαλίζεις, συμπλήρωσε η μάγισσα.   

–          Εντάξει, δεν θα σου ζητάω συνέχεια, είπε το δέντρο.

Η μάγισσα, αφού πρώτα μάζεψε τα σωστά βότανα στη συνέχεια τα μαγείρεψε σε ένα μεγάλο ειδικό μαγικό καζάνι αφού τα ανακάτεψε όσες φορές έπρεπε με την χρυσή ειδική μαγική κουτάλα και τέλος αφού είπε τα σωστά ειδικά μαγικά λόγια, κατάφερε και έκανε το ειδικό μαγικό φίλτρο που της ζήτησε το δεντράκι. 

Το έδωσε στο δεντράκι και του είπε: 

–          Να θυμάσαι ότι είναι δική σου η απόφαση να γίνεις άνθρωπος. Να το πιεις μόνο αν είσαι σίγουρος ότι θέλεις να γίνεις άνθρωπος. Να ξέρεις ότι εγώ έχω κάποιες δουλειές και πρόκειται να πάω στη Ρώμη για μερικές εβδομάδες και αν το μετανιώσεις δεν θα μπορώ να βοηθήσω από εκεί. 

Το δέντρο πήρε το φίλτρο ευχαρίστησε και χαιρέτησε την μάγισσα που έφευγε για το αεροδρόμιο και άρχισε να πίνει σιγά σιγά το μαγικό φίλτρο. 

Σε λίγο και ενώ το αεροπλάνο με προορισμό τη Ρώμη και με επιβάτη την μάγισσα απογειωνόταν, το δεντράκι έγινε άνθρωπος. Έγινε ένα όμορφο μικρό κοριτσάκι με ξανθά κοτσιδάκια καφέ μικρά όμορφα μάτια και ροδοκόκκινα μάγουλα.  Οι δυνατές και μεγάλες ρίζες έγιναν δύο λεπτά και αδύναμα ποδαράκια με τα οποία μπορούσε να τρέχει. Τα πολλά και μεγάλα κλαδιά έγιναν δυο μικρά αδύναμα χεράκια με τα οποία μπορούσε να πιάνει.  Η πλούσια φυλλωσιά του έπεσε στο χώμα και ένας δυνατός αέρας που φύσηξε ξαφνικά για μια στιγμή, τα σκόρπισε παντού. 

Στην αρχή παραξενεύτηκε αλλά πολύ γρήγορα κατάλαβε ότι δεν νιώθει και πολύ βολικά με την νέα της μορφή. Αυτό που ήταν ένα περήφανο ψηλό δέντρο έγινε ένα μικρό και αδύναμο κοριτσάκι. 

 

Πού είναι το πλούσιο φύλλωμα που οι ταξιδιώτες σταματούσαν από κάτω του το καλοκαίρι για να δροσιστούν και που εκατοντάδες τζιτζίκια το επέλεγαν για να στήσουν την ορχήστρα τους; 

Πού είναι τα τεράστια και δυνατά κλαδιά του, που τα πουλιά μαλώνανε για το ποιο θα κάνει την φωλιά τους σε αυτά;

Ακόμη και ο άνεμος τώρα την απέφευγε, που όταν ήταν δέντρο πάντα αυτό προτιμούσε για να παίξει το παιχνίδι «έλα να δούμε πόσο μπορείς να με λυγίσεις». 

Όχι, όχι καθόλου μα καθόλου δεν της άρεσε η καινούργια κατάσταση.  

–          Μάγισσαααααα, άρχισε να φωνάζει.

–          Κάνε με πάλι δέντροοοοοοοο. 

Πάνω στην ταραχή της είχε ξεχάσει για το ταξίδι της μάγισσας.  Όταν το θυμήθηκε έτρεξε στο ταχυδρομείο και της έστειλε ένα γράμμα που της έλεγε πως είναι η κατάσταση.  

Μετά από μια εβδομάδα έλαβε μια απάντηση που έλεγε ότι θα το κουβεντιάσουν όταν επιστρέψει. 

Μετά από 10 εβδομάδες η μάγισσα επέστρεψε από την Ρώμη.  

Το κοριτσάκι που παλιά ήταν δέντρο έτρεξε να την επισκεφθεί. 

–          Θυμάσαι τι είχαμε πει;;;; της είπε η μάγισσα.  Είχαμε πει ότι δεν θα με ζαλίζεις συχνά με αιτήματα. Τώρα πρέπει να περιμένεις να τελειώσω την δουλειά μου και μετά τα λέμε. 

–          Εντάξει θα περιμένω. Μπορώ να κάνω και αλλιώς; είπε το κοριτσάκι που παλιά ήταν δέντρο.  

Το δέντρο έμεινε για 100 μήνες άνθρωπος. 

Μετά η μάγισσα έφτιαξε το φίλτρο που το ήπιε το κοριτσάκι και έγινε ξανά το δέντρο που ήταν πριν.  Ψηλό, δυνατό, περήφανο.  

Εκτός από το δέντρο ήταν και άλλοι πολλοί που χάρηκαν.  

Οι ταξιδιώτες γιατί βρήκαν ξανά σκιά για να ξαποσταίνουν. 

Τα πουλιά γιατί βρήκαν τα αγαπημένα τους κλαδιά. 

Τα τζιτζίκια μάλιστα, οργάνωσαν αμέσως μια σημαντική συναυλία που άλλη όμοια της δεν είχε δει ξανά το δάσος. 

Αλλά πιο πολύ απ’ όλους χάρηκε ο αέρας.  

Για εκατό μήνες, όσο και να έψαξε στον κόσμο, δεν μπόρεσε να βρει άλλο δέντρο που να τον διασκεδάζει τόσο όσο αυτό εδώ το δέντρο. 

Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.   

                  

 

 

Τέλος

Κείμενα : Αφροδίτη
Σκίτσα   : Ηρώ

 

Advertisement