Χαιρετισμός στον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο

 

Σήμερα Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009 πήγαμε στο νεκροταφείο Π. Φαλήρου που είναι ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος.
Με το που μπήκαμε στην είσοδο ο υπεύθυνος μας ρώτησε “Για το παιδί ψάχνετε;”. Μας έκανε τρομερή εντύπωση. Του είπαμε “Ναι! Για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο”. “Από εκεί” μας είπε και μας έδειξε τον δρόμο.

Στον τάφο έχει δύο πλακέτες.

Η μία έχει μια φωτογραφία του γελαστού αγοριού, γράφει το όνομά του
“Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος” 
στην επόμενη γραμμή γράφει
“ετών 15”
και στο τέλος
“Δολοφονήθηκε 6 Δεκεμβρίου 2008” 

 

 
Η άλλη γράφει  ένα ποίημα

«Αν είχα χρόνο…

Αν μ’ άφηνε ο θάνατος που κανείς δεν σταμάτησε…
Αν μπορούσα να σας πω…
Πεθαίνω. Όμως εσείς ζείτε…
Δικαιώστε με. Πείτε για μένα.
Προ πάντων στους ανύποπτους. Σε κείνους που δεν ξέρουν…
Οι φίλοι μου με λέγαν πρίγκηπα.
Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι το όνομα μου θα επικρατούσε
τόσο πολύ στον κόσμο.
Αυτοί οι πρίγκηπες πεθαίνουν αθώοι, δολοφονημένοι
σε μάχες που δεν δόθηκαν ποτέ.»

Εκεί δίπλα πολλά δώρα από άλλα παιδιά που πέρασαν να τον χαιρετίσουν.
Κουκλάκια, αγγελάκια, ένα πράσινο μαξιλάρι που έλεγε “ΒΑΖΕΛΑΚΙ”, μια κορνίζα που έλεγε “ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ”, τον Μπόμπ Σφουγγαράκι, μια κόκκινη καρδούλα που έγραφε “Σ’ αγαπώ”…

Στα δεκαπέντε λεπτά που μείναμε εκεί, πέρασαν αρκετά αγόρια και κορίτσια της ηλικίας του αλλά και λίγοι μεγάλοι.

Του άφησα τα τρία κόκκινα τριαντάφυλλα που είχαμε μαζί μας.

Μου ήρθε να κλάψω αλλά δεν έκλαψα.
Θυμήθηκα ότι στην είσοδο του νεκροταφείου έγραφε: “Oι άνθρωποι ζουν όσο υπάρχουν άλλοι που τους θυμούνται”.

Advertisement